Γεγονός είναι πως μια σειρά αυτομάτων εμπειριών ή περιστατικών μεταξύ ψυχιάτρων και ασθενών, οδηγούν στο συμπέρασμα, εκ πρώτης όψεως, ότι η τηλεπάθεια είναι μια πραγματικότητα. Να ένα συγκεκριμένο παράδειγμα:
"Ένας ασθενής ονειρεύτηκε ότι έτρεχε αίμα απ' το δάχτυλό του. Όταν ρωτήθηκε να το σχετίσει με το όνειρο, απάντησε ότι θυμήθηκε μια περίπτωση που συνέβη πριν από χρόνια, όταν του πήραν αίμα από εκείνο το δάχτυλο για ανάλυση. Ο ασθενής δεν μπορούσε να ξέρει ότι την προηγούμενη μέρα, πριν απ' την νύχτα των ονείρων του, ο ψυχαναλυτής είχε πάει για πρώτη φορά μετά από κάμποσο καιρό σ' ένα εργαστήριο για να κάνει ανάλυση αίματος και του πήραν αίμα από ένα δάχτυλο" ("Παραφυσικά φαινόμενα και Παραψυχολογία", όπου ανωτέρω, σελ. 76).
Το περιστατικό αυτό θεωρείται τηλεπαθητική επαφή μεταξύ του ψυχιάτρου και του ασθενή του. Τίποτα όμως δεν μας πείθει ότι το όνειρο με το αίμα στο δάκτυλο ήταν απ' την ανάλυση του αίματος του γιατρού και όχι από προηγούμενη εμπειρία του ασθενούς. Η υπόθεση λοιπόν όσο εύκολα μπορεί να σταθεί, τόσο εύκολα μπορεί και να καταρριφθεί.
Ένα διαφορετικό περιστατικό, που θα παραθέσουμε αμέσως, συνιστά φαινομενικά και πάλι τηλεπαθητική εμπειρία: "Έκείνο το βράδυ, όταν κοιμήθηκα στο σχολείο, ονειρεύτηκα ότι η μητέρα μου κατέβηκε την σκάλα του υπογείου και ο μικρός φακός της έσβησε. Πεδικλώθηκε σε μια σιδερένια ράβδο, έπεσε και παρέμεινε ακίνητη. Στεκόμουν και κοίταζα, ξεφωνίζοντας συνάμα. Άκουσα φωνές απ' το επάνω πάτωμα, αλλά οι φωνές μου δεν ακούστηκαν. Προσπάθησα να σηκώσω την μητέρα μου, αλλά δεν μπόρεσα. Ήταν αναίσθητη και είχε μιά άσχημη πληγή στο πόδι της. Κατόπιν, άκουσα βήματα στη σκάλα του υπογείου και αόρατοι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν γύρω απ' την μητέρα μου. Ένοιωθα ότι υπήρχαν άνθρωποι εκεί, αλλά δεν τους έβλεπα. Κατάλαβα τότε ότι δεν ήταν ζωντανοί άνθρωποι. Ήταν άλλες δυνάμεις. Έπειτα ταξίδεψα με καταπληκτική ταχύτητα απ' το υπόγειο του σπιτιού μας ως το σχολείο, όπου σηκώθηκα στο κρεβάτι μου με μια κραυγή. Η συγκάτοικός μου κατάφερε να με καθησυχάση. Ήταν μόνο όνειρο. Όταν ξαναπήγα στο σπίτι μου μετά από δύο εβδομάδες περίπου, σκέφθηκα να μιλήσω για το όνειρό μου, αλλά η μητέρα μου με πρόλαβε και είδα τον επίδεσμο στο πόδι της. Είχε κατέβει στο υπόγειο να πάρη κρασί, ο μικρός φακός της έσβησε και χτύπησε τόσο άσχημα, ώστε έβγαλε αίμα. Μετά, λιποθύμησε για λίγο. Δεν συνήλθε, ώσπου βρέθηκε στην κουζίνα ξανά, ενώ αιμορραγούσε βαρία. Παρά τον τραυματισμό της, κατάφερε να σερβίρη τους καλεσμένους σαν να μη συνέβη τίποτε. Την άφησα στα κρύα του λουτρού, πραγματικά" ("Παραφυσικά φαινόμενα και Παραψυχολογία", όπου ανωτέρω, σελ. 65).
Στο συγκεκριμένο αυτό παράδειγμα, ένας απλός συλλογισμός τοποθετεί στο περιθώριο κάθε παραπέρα συζήτηση: Ποιός εγγυάται με 100% σιγουριά ότι η μικρή αυτή ιστορία δεν επινοήθηκε εκ των υστέρων από το κορίτσι που την περιέγραψε και δεν αποτελεί κάτι το φανταστικό; Βλέπουμε ότι οι δυσκολίες για μια αντικειμενική προσέγγιση της έννοιας "τηλεπάθεια" είναι πολλές. Πόσο μάλλον όταν το τωρινό κοσμοείδωλο αποτελεί συνέχεια της επιστημοσύνης των νέων χρόνων και βρίσκεται ακόμη εγκλωβισμένο στον δύσπιστο ορθολογισμό της Δύσης, που πεισματικά αρνείται κάθε επαφή με το υπερφυσικό στοιχείο. Η δυσκολία όμως στην ερμηνεία δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην απόρριψη και των φαινομένων.
Οι θεωρίες για τη φύση και το ρόλο της τηλεπάθειας είναι πολλές, χωρίς όμως να μπορούν να αποδειχθούν και επιστημονικά. Παραθέτουμε τις πιο "προσγειωμένες" απ' αυτές:
- Ο Γιαν Έρενβαλντ, ερευνητής της σχέσης παραψυχολογίας-ψυχολογίας και συγγραφέας των βιβλίων "Τηλεπάθεια και κλινική ψυχολογία" και "Η εμπειρία της ΥΑΑ", έχει αναπτύξει τη θεωρία πως η τηλεπάθεια πρωτοεμφανίζεται στην προ-λογική επαφή και προλειτουργική συμβίωση μητέρας-παιδίου, κατά την εμβρυακή περίοδο. Παρατηρούμε, λέγει ο συγγραφέας, ότι κατά την πρώιμη λοχεία το παιδί αποτελεί ακόμη την προέκταση του μητρικού σώματος, χωρίς να έχουν καθορισθεί με σαφήνεια τα σύνορα του εγώ και του συ μεταξύ μητέρας και παιδιού. Πώς γνωρίζει τότε η μητέρα τις ανάγκες του παιδιού της, εφόσον αυτό δεν μιλά; Την ανησυχία του, την πείνα του ή την ικανοποίησή του; Πρόκειται, λέγει, για συνεννόηση υποσυνειδήτων, ανευ αισθητού μέσου. Η απουσία του λόγου και η ανεπαρκής επικοινωνία γεφυρώνονται στην πρώιμη φάση της συμβίωσης με την τηλεπαθητική σύνδεση. Η μητέρα συναισθάνεται και ταυτόχρονα δέχεται ή μεταδίδει ένα μεγάλο πλήθος οδηγιών και μηνυμάτων προς το παιδί και αντίστροφα, μέσω τηλεπαθητικής επίδρασης, παίζοντας το ρόλο του πομπού ή του δέκτη. Αργότερα, το παιδί τοποθετεί ένα νοητικό φράγμα μεταξύ εκείνου και της μητέρας ή του πατέρα του, γιατί θέλει να ανεξαρτοποιηθεί και να εξατομικευθεί, ελέγχοντας το ίδιο το περιβάλλον του. Παρόλα αυτά, η λειτουργία της τηλεπάθειας μπορεί να επανεμφανιστεί ως φευγαλέο περιστατικό, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν και στη ζωή του ενήλικα.
- Ορισμένα διανοητικώς ανάπηρα παιδιά, ενώ ήταν ανίκανα φυσιολογικά για ανάγνωση ή προσθαφαίρεση, το κατόρθωναν εύκολα, όταν και εφόσον η μητέρα τους διάβαζε το ίδιο κείμενο αθέατη πίσω τους ή έκανε τις ίδιες πράξεις με το νου της. Κατά παρόμοιο τρόπο, το κρεβάτι του ψυχαναλυτή και ο ρόλος του σαν γονιού την ώρα της εξέτασης του ασθενή-παιδιού παρέχει τη δυνατότητα πολλών επισημάνσεων εξω-αισθητικής αντίληψης και επικοινωνίας.
- Ακόμη, οι κωφάλαλοι παρουσιάζουν ιδιαίτερη έφεση προς την μετάδοση σκέψεων, ίσως λόγω της απώλειας των συγκεκριμένων αισθήσεων και της ανάγκης του οργανισμού για την αναπλήρωσή τους. Ορισμένοι ερευνητές καταλήγουν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η τηλεπάθεια έχει ή είχε μεγάλη βιολογική αξία συναισθηματικής, προλογικής και πληροφοριακής υφής, ενώ αποτελεί ανάγκη επιβίωσης του εμβρύου στα πρώτα στάδια της κύησης και του τοκετού, ανάγκη που εξαφανίζεται με την ωρίμανση της προσωπικότητας (Βλ. "Η Παραψυχολογία σήμερα", Εκδ. Ωρορα, σελ. 101-118).
- Η οντογένεση όμως είναι βραχεία επανάληψη της φυλογένεσης. Η παιδική ηλικία αντιστοιχεί στην παιδική ηλικία της ανθρωπότητας. Για το λόγο αυτό δεν επιτρέπεται τόσο πρόχειρα να αρνηθούμε, ισχυρίζονται οι οπαδοί της, την πεποίθηση ερευνητών πως εδώ πρόκειται για μια έκτη αίσθηση, ανώτερη από τις άλλες, η οποία στο διάβα των αιώνων, από την πρώτη εμφάνιση του ανθρώπου στη γη, ατόνισε σε σημείο υπερβολικό και σχεδόν εξαλείφθηκε, παραμένοντας σε ίχνη μέσα σε εξαιρετικά προικισμένα άτομα, που μπορούν ασυνείδητα ή συνειδητά να την εξασκήσουν. Άρα και μελλοντικά, λένε, θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος και πάλι με την επαναδραστηριοποίησή τους παραμελημένες ιδιότητες και αισθήσεις με τον ίδιο τρόπο, που ο σύγχρονος άνθρωπος ανακαλύπτει εκ νέου την αξία του σώματός του, της διατροφής του ή του περιβάλλοντός του. Αυτό συνέβη, πιστεύουν οι οπαδοί της θεωρίας, γιατί η γλώσσα και ο λόγος του ανθρώπου κατέλαβε την πρώτη θέση στην εξέλιξη του είδους και απετέλεσε επιπλέον όπλο για την επιβίωσή του. Ίδια εξασθένηση παρατηρείται στην όσφρηση και τη γεύση, που σαφώς μειονεκτούν μπροστά στην όραση και την ακοή, αισθήσεις αναγκαιότερες στην πάλη του ανθρώπου για επιβίωση. Αντίθετα σε άλλα είδη ζώων, όπως τα μυρμήγκια, κάποιο είδος τηλεπάθειας είναι μάλλον που επιτρέπει τέτοιο συγχρονισμό, οργάνωση και άμεση δραστηριοποίηση σε ενδεχόμενο κινδύνου. Πώς αλλιώς να συνεννοούνται με τέτοια ταχύτητα μπροστά στο κλείσιμο μιας εισόδου της μυρμηγκοφωλιάς τόσα μυρμήγκια, τη στιγμή που βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικά σημεία;
- Φαίνεται, πάντως, πως τα μηνύματα από μια τηλεπαθητική μετάδοση δεν αποκωδικοποιούνται από τους δέκτες, στις περισσότερες περιπτώσεις, σε λέξεις, αλλά σε εικόνες. Ο Wolf Messing και ο Πλατόνωφ ισχυρίζονται ότι τους έρχονται οι σκέψεις των άλλων στο μυαλό σαν παραστάσεις και είναι γνωστό ότι οι ιδιότητες αυτές σε πολλά υποκείμενα (όπως ο δρ. Σεργκέγιεφ ή ο Μιχαήλ Κούνι) μειώνονται εξαιτίας περιβαλλοντικών διαταραχών (καταιγίδες, αστραπές κλπ.). ("Παραψυχολογία, Μύθος ή πραγματικότητα;", Μπάμπη Δερμιτζάκη, σελ. 94-96).
- 'Αλλοι πάλι ερευνητές του είδους έχουν τη γνώμη πως η σκέψη αποτελεί κινητήρια δύναμη με μεγάλη ενεργειακή ικανότητα. Ως ενέργεια, ίσως, να κατευθύνεται από ένα πρόσωπο προς ένα άλλο, από έναν "πομπό” προς ένα "δέκτη", χωρίς να μεσολαβούν οι αισθήσεις και σε κλάσματα δεπτερολέπτου. Με τον τρόπο αυτόν, ισχυρίζονται, έχουν επιτύχει πολλά πειράματα θεραπείας ψυχικών ασθενειών δια του υπνωτισμού και εξ αποστάσεως.
Πράγματι, ύπνωση και τηλεπάθεια αλληλοϋποστηρίζονται στις επιχειρούμενες θεραπείες μερίδας ψυχιάτρων αλλά και των λεγόμενων "μαγνητοθεραπευτών" ή "ψυχικών θεραπευτών", που έχουν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος και θαυμαστές ανά τον κόσμο. Και ο μύθος που πλανιέται, ευρέως σήμερα, είναι ότι θεραπεύεται δια της υποβολής και της ύπνωσης κάθε είδος νόσημα και κάθε πάθηση, οργανική και ψυχολογική.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η υπνωτιστική υποβολή έχει πολύ μικρά αποτελέσματα ακόμη και στα καθαρώς νευρικά νοσήματα. Κατά τον Pierre Janet, ιατρό με τριάντα χρόνια πείρα πάνω στη σπουδή των φαινομένων του υπνωτισμού και της υποβολής, η υποβολή δεν φαίνεται να επιδρά αποτελεσματικά σε εκδηλώσεις ή σωματικές και διανοητικές τροποποιήσεις ανώτερες από εκείνες, που η φυσιολογική θέληση μπορεί συνήθως να τροποποιήσει. Η υπνωτιστική κατάσταση, μας λέγει, δεν προσθέτει καμμία νέα δύναμη, ανώτερη της μέσης ενεργητικότητας των ανθρώπων.
Και ο διακεκριμένος στην δια του υπνωτισμού θεραπείας Σχολή της Nancy, Bernheim, προσθέτει ομοίως: Η ψυχική θεραπεία δια της υποβολής απευθύνεται στο ψυχικό στοιχείο με τον όρο ότι το στοιχείο αυτό είναι απλή λειτουργική διατάραξη προερχόμενη από αυθυποβολή και δεν έχει δημιουργηθεί από οργανική εξέλιξη. Μάλιστα, τέτοιες θεραπείες, ομολογεί, παραμένουν πολύ συχνά ανίσχυρες να θεραπεύσουν νευρικές ασθένειες, προ πάντων όταν η νόσος είναι πολύ παλαιά και ως εκ τούτου έχει αποκτήσει ισχυρή ρίζα στο νευρικό σύστημα ή όταν η νευρασθένεια προκάλεσε οργανικές αλλοιώσεις. Τα αποτελέσματα, πάντως, των δια της υποβολής θεραπειών, συνεχίζει ο ειδικός επιστήμονας, είναι παροδικά. Η υποβολή, μάλιστα, δεν αναχαιτίζει την οργανική εξέλιξη της νόσου. Έρχεται στιγμή που δεν μπορεί να κάνει πια τίποτε. Κανένα αποτέλεσμα δεν παράγει, όχι μόνο σε οργανικές παθήσεις, αλλά και σε αυτές τις βαριές νευρικές παθήσεις, όπως οι από ιδιοσυγκρασίας νευρασθένεια, η υποχονδρία, η επιληψία και η μανία καταδίωξης. Πολύ δύσκολα θεραπεύονται ακόμη ασθένειες προερχόμενες από νοσηρή φαντασία, ενώ οι υποτροπές είναι συχνότατο φαινόμενο. Αρκετοί, εξάλλου, αντιστέκονται στην υποβολή και έτσι δεν θεραπεύονται. (βλ. "Αποληγητικαί Μελέται Ε'", Παν. Τρεμπέλα, σελ. 516-518).
Εμείς θα προσθέσουμε πως η χριστιανική αγάπη, ο γλυκύς λόγος, η φιλανθρωπική προσφορά, η ανιδιοτελής εξυπηρέτηση και χίλιοι δυο τρόποι πρακτικού ανθρωπισμού, βοηθούν απλά και φυσικά όσους συμμετέχουν σε μια τέτοια, υψηλής στάθμης, ζωή στο να αποκτήσουν ή να διατηρήσουν την ψυχική τους υγεία (αλλά και τη σωματική), τη χαρά και ευτυχία της καθημερινότητας, ιατρεύοντες και ιατρευόμενοι κατ' ανάλογον τρόπον. Κάθε υγιής εκδήλωση χριστιανισμού αποτελεί, από μόνη της, την βαθύτερη ψυχοθεραπεία, εδραζομένη πάνω στην πεποίθηση πως ο Χριστός είναι ο μεγαλύτερος ιατρός ψυχών και σωμάτων και κατά επέκταση μεγάλοι ιατροί αποδείχθηκαν και αποδεικνύονται καθημερινά και όσοι είναι του Χριστού, οι άγιοι δηλαδή της Εκκλησίας.
Επομένως το να τρέχουν ορισμένοι για θεραπεία στα πνευματικώς άρρωστα μέντιουμ είναι πηγή φθοράς και αμέτρητης βλάβης για τους ίδιους και το περιβάλλον τους. Οι δαίμονες προσωρινά θεραπεύουν και επουλώνουν, προς πνευματική βλάβη, σωματικές πληγές. Παραπέμπουμε τους αναγνώστες στον Λόγο του αγίου Ιω. του Χρυσοστόμου προς τους Ιουδαϊζοντες, όπου αναφέρει, σε απάντηση όσων ισχυρίζονται πως οι μάγοι-αποκρυφιστές θεραπεύουν ασθένειες, ότι «οι δαίμονες γνωρίζουν μόνο να επιβουλεύουν και να βλάπτουν, όχι να θεραπεύουν. Δεν λυπούνται την ψυχή και θα λυπηθούν τα σώματα ; Επιχειρούν να μας βγάλουν έξω από τη Βασιλεία των ουρανών και θα θελήσουν να μας απαλλάξουν από τα σωματικά νοσήματα ;»
Όσο, μας διδάσκει ο Αγ. Νικόδιμος, ο λύκος γένεται πρόβατο, τόσο ο διάβολος γίνεται γιατρός, όπρε άτοπον. Ο δε αγ. Διονύσιος Αρειοπαγίτης (κεφ. δ', περί Θείων Ονομάτων) λέγει ότι απ' τη στιγμή που ξέπεσε ο σατανάς μακρυά απ' το Θεό αμαυρώθηκε το φως της αγγελικής δύναμης που είχε, σβήστηκε η σωτήρια γνώση του και άναψε η κακία και η αγνωσία. Δεν γνωρίζει λοιπόν να θεραπεύει, ακόμη κι αν μπορούσε, εκτός αν με πρόχειρες και φαινομενικές θεραπείες προσπαθούν οι δαίμονες ενίοτε να βλάψουν την ψυχή μας, με το να μας απομακρύνουν από τη λατρεία της Αγίας Τριάδας.
Άλλωστε, η μοναδική ψυχοσωματική θεραπεία και τα πραγματικά φάρμακα αθανασίας ονομάζονται Χριστιανική προσευχή, θεία Ευχαριστία και ιερά Εξομολόγηση. Είναι πράγματι τα μοναδικά μέσα για να θεραπευθούμε "ψυχή τε και σώματι", εμμέσως δε συντελούν στην αγιοπνευματική πρόοδο και υγεία οι μεσιτείες των αγίων στο Θεό, στους οποίους έδωσε εξουσία, με πρώτη την Υπεραγία Θεοτόκο, του «πατείν επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού…»
Στην εξαίρετη Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη παρομοιάζεται πολύ όμορφα η Εκκλησία με πνευματικό πανδοχείο (Νοσοκομείο), όπου ο κάθε χριστιανός και αιμορραγών αμαρτωλός, σε κάθε στιγμή της ιστορίας, μπορεί να βρει απάγγειο λιμάνι, βάλσαμο και θεραπεία από κάθε «νόσον και κάθε αδυναμία». Μόνο ο αφημένος συνειδητά στην αμαρτία, ειδωλολάτρης ή άθεος άνθρωπος, εθελοτυφλώντας αγνοεί την πολύτιμη θεραπευτική πηγή της Χάριτος και τρέχει να βρει εις μάτην τη γιατρειά του σε μαγικά φίλτρα, στους πνευματιστές, μάντεις και αποκρυφιστές.
Τελος, επισημαίνουμε πως το πλήθος των προβλημάτων με τα οποία συνδέεται η τηλεπάθεια δυσχεραίνουν την επαλήθευσή της. Να μερικά απ' αυτά:
Δεν είμαστε σίγουροι ότι η εμπειρία που περιγράφει το υποκείμενο είναι αληθινή και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του.
Στις περιπτώσεις που υπάρχουν μάρτυρες των παρ' αίσθηση γεγονότων, δεν μπορούμε 100% να δεχτούμε την ειλικρίνειά τους. Γιατί να μην πρόκειται για συνεννοημένα άτομα με στόχο την προβολή τους μέσω του τύπου ή της τηλεόρασης;
Ακόμη κι αν πραγματοποιήθηκε κάποιο μυστήριο ή φαινομενικά παραφυσικό συμβάν, γιατί να μην είναι ένα φυσικό γεγονός, που απλούστατα η επιστήμη το αγνοεί ή δεν μπόρεσε να το εξηγήσει ή και μια απλή σύμπτωση;
Σε τελευταία ανάλυση, μήπως ο ίδιος ο παραψυχολόγος επινόησε σε συνεργασία με μερικά, θεωρούμενα ψυχοερευνητικά, άτομα κάποια περιστατικά για να κερδίσει χρήματα, δόξα και φήμη;
Οι προηγούμενες σκέψεις μας καθιστούν επιφυλακτικούς στο να δεχθούμε την παραψυχολογία ως επιστήμη και ορισμένους ανθρώπους ότι διαθέτουν ξεχωριστές δικές τους δυνάμεις, κρυμμένες στα βάθη του ψυχικού τους κόσμου.
| Το παρόν άρθρο προέρχεται από το βιβλίο του θεολόγου Μ. Γ. Χούλη «Πνευματισμός, Παραψυχολογία και Μαγεία στο Φως του Χριστιανισμού», των εκδόσεων Φωτοδότες. |
