Αὐτό,ἄλλωστε,σημαίνει καί ἠ λέξη Τέχνη.Παρἀγωγο τοῦ ἀρχαίου ἐλληνικοῦ ρήματος τίκτω=γεννῶ,δημιουργό, τέχνη σημαίνει δημιουργία.Δημιουργία ὄχι μόνο ὑλικῶν ἀντικειμένων, ἀλλά   κατά κύριο λόγο δημιουργία καί ἔκφραση τοῦ ὡραίου στά ἀνθρώπινα ἔργα.

Εἰδικώτερα, ὁ καλλιτέχνης  ἐπιδρᾶ στό πεδίο τῆς ἄψυχης ὕλης,δίνει στά ἄμορφα μορφή καί στά ἄψυχα ψυχή ἀπό τήν ψυχή του.Κοινωνικοποιεῖ τό συναίσθημα καί αἰσθητοποιεῖ τίς ἰδέες,γεννᾶ τήν αἰσθητική ἀπόλαυση καί κάνει τή ζωή πιό οὐσιαστική,πιό ὡραία,πιό ἀξιοβίωτη.

Ἡ Τέχνη,βέβαια,δέν ἀποτελεῖ μόνο προβολή τῶν βιωμάτων τοῦ καλλιτέχνη,ἀλλά καί ἔκφραση τοῦ πνεύματος τῆς ἐποχῆς του καί ἔτσι συνενώνει συναισθηματικά καί ἰδεολογικά τά μέλη μιᾶς κοινωνίας.

«Γιά νά μάθουμε τήν ἐσωτερική ζωή ἑνός ἔθνους»,γράφει ὁ Ρομαίν Ρολλάν, «πρέπει νά εἰσδύσουμε σ’ αὐτή τήν ἴδια τήν ψυχή του μέσ’ ἀπό τή λογοτεχνία του,τή φιλοσοφία του καί τήν τέχνη του,πάνω στίς ὁποῖες ἀντανακλῶνται οἱ ἰδέες, τά πάθη καί τά ὄνειρά του.»

Πάντοτε,ἡ Τέχνη ὑπῆρξε ὁ πολύτιμος ἀγωγός τοῦ ὠφἐλιμου γιά τόν ἄνθρωπο.Τοῦ ἀποκάλυψε τό ὡραῖο καί διοχέτευσε στήν ψυχή του τήν ἔφεση γιά τό ὑψηλό καί τήν ἀποστροφή γιά τό ταπεινό,τό ἄσχημο,τό χυδαῖο.Ἡ μεγαλύτερη προσφορά τῆς εἶναι ὅτι ταύτισε μέσα στήν ψυχή μας τό ὠφέλιμο μέ τό ὡραῖο.Πρῶτος ὁ Πλάτωνας ἔκανε τή διαπίστωση ὅτι «τό μέν ὠφέλιμον καλόν (=ὡραῖο),τό δέ βλαβερόν αἰσχρόν(=ἄσχημο).

Συνεπῶς,μιά μορφή τέχνης,πού δέν οἰκοδομεῖ τήν ψυχική ὑγεία εἶναι μιά βλαβερή ἐκδήλωση, μιά τἐχνη ἄτεχνη,στήν ὑπηρεσία οἰκονομικῶν,πολιτικῶν ἤ ἄλλων σκοπιμοτήτων,πού μέ τήν ἐπίκληση τῆς ἐλευθερίας τῆς Τέχνης διεκδικεῖ τήν ἀκώλυτη,ἄν ὄχι καί ἐπιχορηγούμενη, ἐπιβολή καί  κυριαρχία τῆς χυδαιότητας  καί τῆς βλάσφημης προσβολῆς τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων!    

«Ὅταν ἕνας πολιτισμός ἀρχίζει νά διαλύεται,τά ρήγματα πρωτοφανερώνονται στήν αἰσθητική του:εἶναι ἡ πιό ἀνώδυνη περιοχή τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητας,κι’ ἐκπροσωπεῖται ἀπό τούς πιό εὐαίσθητους δέκτες»,ἔγραψε κάποτε ὁ Πρεβελάκης.Καί ἡ χρεωκοπία τῆς σύγχρονης τέχνης φαίνεται σέ τοῦτο ἀκριβῶς:δέν μᾶς συμφιλιώνει μέ τό Δημιουργό καί τή Δημιουργία,ἀλλά τονίζει τήν ἐξορία καί τήν ἀνία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου,ἔχει μετατραπεῖ σέ ἄτεχνη τέχνη,ἀπ’ ὅπου ἀπουσιάζει τό ζωοποιό πνεῦμα.

Φταίει γι’ αὐτό,ἆραγε,ἡ ἐποχή μας μέ τή λυσσασμένη τεχνολογική της πρόοδο?Μήπως αὐτή ἡ ὑστερία ἀπωθεῖ τήν τέχνη στό περιθώριο?Ἀλλ’ ὄχι!Ἡ Τέχνη μονάχη της ὀπισθοχώρησε,γιατί οἱ θεράποντές της δέν μπόρεσαν νά εἶναι μιά ἀπερἰφραστη ἠθική παρουσία,ἱκανή νά σταθεῖ ἀντίρροπο στήν κατάπτωση τῆς ἐποχῆς.Ὁ Θεός ἄφησε στά χέρια τῶν καλλιτεχνῶν πολλά δῶρα.Ἐκεῖνοι δέν τά χρησιμοποἰησαν σωστά!Δέν κατόρθωσαν νά κρατήσουν ψηλά τό κεφάλι τους στή θύελλα...Κι’ ὅταν αὐτή ἐνέσκυψε,καί τά στέμματα καί τά σκῆπτρα ἔπεσαν καί συντρίφτηκαν!

Γιά νά ξαναβγεῖ ἡ Τέχνη ἀπό τήν ἐξορία της,γιά νά γίνει ἱκανή νά προσφέρει διέξοδο στά σημερινά ἀδιέξοδα,χρειάζεται νά τήν θεραπεύσουν ἄνθρωποι μέ ὑψηλά,στέρεα ἰδανικά.Ἄνθρωποι, ὑψηλοί σέ τάλαντο ἀλλά καί ὀρθοί σέ πνεῦμα,ὁδηγοί καί προφῆτες,πού θά ξυπνήσουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τό λήθαργο τῆς εὐτέλειας καί τῆς χυδαιότητας γιά νά τόν κάνουν ὁμοτράπεζο τῶν μυστηρίων τοῦ οὐρανοῦ.