Η ιστορία, όμως, παλαιότερη και πρόσφατη, αποδεικνύει και καταδεικνύει ότι δεν αρκεί το όνομα «ένωση» για να εξασφαλίσει τους επιδιωκόμενους σκοπούς των συνασπισμένων Κρατών, που δεν είναι άλλοι, παρά η διασφάλιση της ειρήνης και η εξασφάλιση της ισόρροπης και κοινής προόοδου, ανάπτυξης και ευημερίας!
Χρειάζονται και στοιχειώδεις προϋποθέσεις, πέρα από την κοινότητα των οικονομικών συμφερόντων, που θα αποκλείσουν την περίπτωση η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει την τύχη της Σοβιετικής Ένωσης ή της Ένωσης των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας, η διάλυση και η κατάρρευση των οποίων ματώνει ακόμα την καρδιά της Ευρώπης…
Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης ξεπήγασε από τα καπνισμένα ερείπια της μεταπολεμικής Ευρώπης, μιας Ευρώπης, που μεσα σε 50 χρόνια είχε γίνει δυό φορές αφετηρία καταστροφικών και φονικών πολέμων, που παρέσυραν στην δίνη της βίας και του θανάτου ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη μας.
Θεωρήθηκε από τους πρωτεργάτες της ως μονόδρομος για την διασφάλιση της ειρήνης και της προόδου στην «γηραιά Ήπειρο», που «γέρασε, αλλά μυαλό δεν έβαλε», κατά πώς λέει και ο λαός μας, που δίδαξε τον Πολιτισμό και ταυτόχρονα τον κατέστεψε, που δίδαξε τον ανθρωπισμό και ταυτόχρονα γέννησε το ρατσισμό, που δίδαξε τη δημοκρατία και θεοποίησε το μιλιταρισμό...
Οι εξελίξεις δικαίωσαν, ως προς αυτό και προς το παρόν, τους εμπνευστές της και όλους εκείνους, που, συχνά αντιμετωπίζοντας θυελλώδεις αντιδράσεις, επέμεναν στη λεγόμενη Ευρωπαϊκή προοπτική των Κρατών τους. Απ’ άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης κυριαρχεί η ειρήνη, τα δημοκρατικά καθεστώτα σταθεροποιήθηκαν και τα διάφορα «πακέτα», Κ.Π.Σ. και ΕΣΠΑ συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη των χωρών-μελών της Ένωσης!
Αλλά…
Αλλά, από παντού ακούμε τη διαπίστωση ότι το οικοδόμημα της Ευρώπαϊκής Ένωσης διέρχεται κρίση, και ο «ευρωσκεπτικισμός», η αμφιβολία, δηλαδή, για το αν και κατά πόσο η Ενωμένη Ευρώπη ανταποκρίνεται στα συμφέροντα και τις ανάγκες των λαών, διευρύνεται και εκφράζεται με αρνητικά δημοψηφίσματα, που αναστέλλουν την πορεία της για περισσότερη ενότητα Κρατών και Λαών.
Κανένα δεν συμφέρει η παράταση της σημερινής κρίσης, αντίδοτο στην οποία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η επιστροφή στον άνθρωπο, η επιστροφή στον ανθρωπισμό, σε όλες τις πράξεις και τις σκέψεις που κάνουν τον άνθρωπο άρχοντα και όχι δούλο των μηχανών!
Το υπόβαθρο για μια τέτοια επανατοποθέτηση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος υπάρχει… Είναι οι κοινές αξίες, οι κοινές θρησκευτικές, ηθικές και οι πνευματικές μας, γενικά, καταβολές, οι οποίες παραμερίστηκαν από μια βεβιασμένη και αμφίβολης προοπτικής οικονομική, κατά πρώτον, και πολιτιστική, κατ’ επέκταση, παγκοσμιοποίηση. Χωρίς αυτές, όμως, η Ενωμένη Ευρώπη οικοδομείται επί της άμμου….
Αν ο Ευρωπαίος άνθρωπος δεν διατηρήσει την ταυτότητα που του έδωσαν ο Όμηρος, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, οι Στωικοί, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Απόστολος της Ευρώπης Παύλος και ο ιερός Αυγουστίνος, αν αρνηθεί την Αθήνα, τη Ρώμη και την Ιερουσαλήμ, τότε το οικοδόμημα της Ευρώπης θα μεταβληθεί σ’ ένα Πύργο της Βαβέλ, που κάποια μέρα θα καταρρεύσει, μέσα στην ασυνεννοησία και τη σύγκρουση των πάσης φύσεως συμφερόντων.
«Μια γλώσσα είναι οι πολλές μας διάλεκτοι», έγραψε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, «μια είναι η μορφή της λογικής μας, μια είναι η μεταφυσική μας πίστη. Κάθε φύλλο έχει άλλη όψη, κάθε κλώνος άλλη κλίση, αλλά η ρίζα του δέντρου της Ευρώπης είναι μια, η ίδια τρείς χιλιάδες χρόνια»….
Γι’ αυτή την Ευρώπη αξίζει να οραματιζόμαστε και να ελπίζουμε!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
