Και όλοι έχουμε ριχτεί σε ένα από την αρχή καταδικασμένο σε αποτυχία κυνήγι της ευτυχίας, για την απόκτηση της οποίας καθημερινά ξοδεύουμε και ξοδευόμαστε, χωρίς κάν να την πλησιάζουμε.
Και ο χρόνος περνά, αφήνοντας μια πικρή γεύση απογοήτευσης στην ψυχή μας, ένα ανεξήγητο κενό στη ζωή μας, ένα διαρκές ανικανοποίητο στην καθημερινότητά μας, ένα αδιόρατο αλλά συνεχή φόβο για το αύριο, το αύριο, που μας τρομάζει και μας πνίγει στην αβεβαιότητα και την ανασφάλειά του…
Και όλα αυτά, γιατί δεν σκεφτήκαμε ποτέ να εξαγοράσουμε το χρόνο!
Όσο κι’ αν ακούγεται παράδοξο, η αγορά του χρόνου αποτελεί σαφή του Αποστόλου Παύλου εντολή.
Γιατί, ο χρόνος είναι πολύτιμος…Γιατί το παρόν συνέχεια γίνεται παρελθόν και το αύριο είναι τώρα…Από το πώς θα εξαγοράσουμε κάθε στιγμή της επίγειας ζωής μας, από το πώς θα την εκμεταλλευτούμε και θα την αξιοποιήσουμε, εξαρτάται και η ευτυχία μας και η καταξίωσή μας.
Ζούμε μόνο για το εφήμερο παρόν, αναπολούμε ένα χαμένο παρελθόν και πάψαμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον…Και όταν αυτό το παρόν μας πνίγει και μας συνθλίβει το καταστρέφουμε, αφού για ένα καλύτερο αύριο ελπίδα από πουθενά, νομίζουμε ότι, δεν έχουμε…
Ένδειξη και αυτό του αποχριστιανισμού του σύγχρονου δυτικού, που θέλει να γίνει και παγκόσμιος(!), πολιτισμού.
Με το Χριστό, ο χρόνος απόχτησε νόημα, έγινε γνώση, έγινε ιστορία. Και ο άνθρωπος έπαψε να είναι άβουλο αντικείμενο των εξελίξεων, έγινε υποκείμενο και δημιουργός της ζωής του, σταμάτησε να στρέφεται προς το παρελθόν και στράφηκε ορμητικά προς το μέλλον!
Η Χριστιανική θεώρηση της ιστορίας και οι πνευματικοί νόμοι, που στηρίζονται σ’ αυτήν, μας ευκολύνουν στην ιστορική τοποθέτηση της εποχής μας και μας επιτρέπουν να ερμηνεύσουμε σωστά τά συνταρακτικά γεγονότα του σήμερα.
Η ιστορία, ο χρόνος, δεν εξελίσσονται ούτε βιώνονται με μηχανιστική νομοτέλεια, αλλά ως μια διαρκής πορεία προς την αποκατάσταση, το τέλος, την ολοκλήρωση και την τελείωση.
«Όσο μακρινές και αν φαίνονται η ουτοπία, η πρόοδος και η επανάσταση είναι χριστιανικά γεγονότα, ανήκουν στο μετά Χριστόν χρόνο, βαθαίνουν το λόγο της ελπίδας, εξερευνούν δυνατότητες σωτηρίας, πιστεύουν ότι η ιστορία έχει νόημα, βλέπουν με δυσπιστία το νιτσεϊκό ‘χρόνο χωρίς σκοπό’», τονίζει ο Ιταλός φιλόσοφος Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι.
Υποδεχόμαστε το νέο έτος με φόβο, με απαισιοδοξία και απογοήτευση, με τη στιφή γεύση της βεβαιότητας ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, με κατεστραμμένη την ελπίδα και τα όνειρά μας από την πολύμορφη κρίση, που ταλανίζει την πατρίδα και τον πλανήτη μας.
Μέσα, όμως, από κάθε κρίση, ξεφυτρώνει ένα καλύτερο αύριο. Η κρίση είναι το ξυπνητήρι των αλλοτριωμένων συνειδήσεών μας, είναι η Σωκρατική αλογόμυγα, που μας ξυπνάει από το λήθαργό της αυτάρκειας και της καλοπέρασής μας!
Από την κρίση αυτή δεν θα ξεφύγουμε, ούτε ως άτομα, ούτε ως κοινωνία, παρά μόνο αφού πρώτα εντοπίσουμε και αρνηθούμε την αιτία, που τη δημιούργησε, την εντείνει και τη συντηρεί, και που δεν είναι άλλη από την θεοποίηση του κέρδους και την ακόρεστη δίψα για χρήμα και εξουσία, που ανέτρεψε κάθε ηθική αξία και μας αφυδάτωσε από κάθε διάθεση για δημιουργία.
Εξαγοράζοντας και αξιοποιώντας δημιουργικά τον καιρό, εξαγοράζουμε τη ζωή, την αληθινή ζωή και τη βεβαιότητα ότι δεν θα σπαράξουμε μαζί με τον ποιητή διαπιστώνοντας ότι «πέρασε ένα ποτάμι μέσ’ απ’ τα χέρια μας, χωρίς να πιούμε ούτε μια σταγόνα»!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
