Η τοποθέτησή μας, η επιλογή μας σ’ αυτά είναι που προσδίδει στη ζωή το πραγματικό της νόημα και μεταβάλλει τον άνθρωπο από «άχθος αρούρης» σε κορωνίδα της Δημιουργίας, καταξιώνει την ύπαρξή του και του εξασφαλίζει την υστεροφημία, καθιστώντας τον πρότυπο ζωής και σημείο αναφοράς των επιγιγνομένων, είτε πρόκειται για άτομα, είτε πρόκειται για λαούς!
Στην εποχή, μάλιστα, της τόσο διαφημισμένης «παγκοσμιοποίησης», όπου λαοί και πολιτισμοί αντιπαλεύουν μεταξύ τους σε ένα καθημερινό και πολύμορφο αγώνα επιβίωσης και επιβολής, εκείνοι που θα αντέξουν δεν θα είναι οι οικονονομικά και τεχνολογικά ανεπτυγμένοι- το αποδεικνύει ξεκάθαρα η παγκόσμια οικονομική κρίση, που διανύουμε- αλλά όσοι θα έχουν δυνατές ρίζες, ικανές ν’ αντιμετωπίσουν την αντιπαραδοσιακή και αντιπνευματική θύελλα των ημερών μας.
Ο Ελληνισμός έχει αποδείξει ότι «δεν χάνεται στα Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνει, στη ζωή ξαναφαίνεται και λαούς ανασταίνει», όπως προσφυέστατα το διατύπωσε ο ποιητής.
Τούτο, όμως, δεν αρκεί! Γιατί, υπάρχει η πιθανότητα να επαναπαυθούμε σε μια μοιρολατρική αντιμετώπιση των εκάστοτε παρουσιαζόμενων κινδύνων και να πιστέψουμε ότι η επιβίωσή μας ως Λαού εξασφαλίζεται αυτόματα, μαγικά….
Αν, όμως, παρασυρμένοι από τη νοοτροπία του «εκσυγχρονισμού» και την ιδεολογία της «αγοράς» αποκοπούμε από τα στοιχεία εκείνα του παρελθόντος, που σηματοδοτούν το παρόν και «αιμοδοτούν» το μέλλον, τότε, όντως, η επιβίωσή μας θα καταστεί προβληματική, καθώς για πρώτη φορά στην τρισχιλιετή ιστορική του πορεία ο Ελληνισμός δεν θα αλωθεί στρατιωτικά, αλλά πολιτισμικά…
Και το χειρότερο είναι ότι καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για ν’ αποκοπούμε από τις ρίζες μας και να «στεγνώσουμε» την εθνική μας μνήμη…
Στις 21 Ιουνίου, για παράδειγμα, ήταν η επέτειος του Ολοκαυτώματος των Ψαρών! Μια επέτειος, που δεν είχε θέση στα τηλεοπτικά Δελτία Ειδήσεων ή στις σελίδες των Εφημερίδων, λες και αφορούσε ένα άλλο λαό, σε έναν άλλο τόπο… Μια επέτειος, που δεν «ξύνει πληγές», ούτε οξύνει εθνικό φανατισμό και μίσος προς τη γείτονα, αλλά υποδεικνύει τρόπους σκέψης και ζωής αληθινά ξεχωριστής και αξιοβίωτης, μιας ζωής με ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Τον Ιούνιο του 1824 οι ηρωικά αγωνιζόμενοι για την ελευθερία τους Ψαριανοί, όταν, καταδιωκόμενοι από τα υπέρτερα στίφη της Ασιατικής βαρβαρότητας, ανέβηκαν στο Παλαιόκαστρο, κλήθηκαν να επιλέξουν την κάθοδο προς μια ζωή ατιμασμένη και υπόδουλη, ή την άνοδο προ ένα δοξασμένο θάνατο!
Δεν δίστασαν, ούτε προβληματίστηκαν, αλλά «αυτοπροαιρέτως» ανέβηκαν δαφνοστεφανωμένοι την ουρανομήκη κλίμακα, αφού τινάχτηκαν στα ύψη του ουρανού, μέσα στην πιο λαμπρή έκρηξη του κοσμογονικού ηφαιστείου του 1821, και με τον μαρτυρικό και ηρωϊκό θάνατό τους προσέδωσαν στην έννοια της Ελευθερίας το πραγματικό της περιεχόμενο και έδωσαν μια άλλη διάσταση στην υπόσταση του ανθρώπου και στις αξίες της ζωής!
