Κανείς δεν ασχολείται με το θέμα αυτό, κανείς δέν ανησυχεί, ως εάν το μείζον τούτο πρόβλημα να έχει επιτέλους λυθεί!
Έχει, όμως, λυθεί;
Η απάντηση είναι ένα ηχηρό «όχι».... Το πρόβλημα των ναρκωτικών εξακολουθεί να υπάρχει, το ναρκεμπόριο εξακολουθεί να ανθεί, η κουλτούρα των ναρκωτικών εξακολουθεί να κυριαρχεί!
«Μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα», πάψαμε να ελπίζουμε ακόμα και σε ένα θαύμα. Κλείνουμε τα μάτια μας στο πρόβλημα, κι αμέσως δεν υπάρχει... Αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τα ζωντανά κουφάρια, που, κυρίως στις μεγαλουπόλεις, καθημερινά μας κατηγορούν για την αποτυχία μας να θωρακίσουμε τη νέα γενιά.
Και πάψαμε να μιλάμε στα παιδιά για τα ναρκωτικά, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο να αλωνίζουν οι κάθε λογής μύστες των «παραδείσων» και να θερίζουν ανενόχλητα κάθε του μέλλοντος ικμάδα.
Ίσως, γιατί συναισθανθήκαμε την ευθύνη μας... Ίσως, γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε... Ίσως, γιατί δεν έχουμε εναλλακτική λύση να τους προσφέρουμε...
Ίσως, γιατί φοβόμαστε κατάματα την αλήθεια να κοιτάξουμε!
Και τα ναρκωτικά, συνεχώς εξελίσσονται, οι «επιχειρήσεις» συνεχώς επεκτείνονται, τα κέρδη κατακόρυφα αυξάνονται, το εμπόριο διεθνοποιείται και διευρύνεται...
Πριν το πρόβλημα χτυπήσει την πόρτα του δικού μας σπιτιού, πριν πέσουμε κι εμείς από τα σύννεφα μπροστά στο δράμα του δικού μας παιδιού, πριν αναζητήσουμε αμφίβολης αποτελεσματικότητας αποτοξινώσεις και απεξαρτήσεις, επιβάλλεται πρώτα ν’ απεξαρτηθούμε από το δικό μας εθισμό!
Τον εθισμό της αυτάρκειας, του εγωισμού, της αδιαφορίας, της κοινωνικής αναλγησίας, της καταναλωτικής μανίας και της υποκρισίας!
Αν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν πνευματικά ελεύθερα, ηθικά ανεξάρτητα, ψυχολογικά ισορροπημένα και αληθινά δημιουργικά, αν θέλουμε το πλοίο της ζωής τους να μην ανατρέπεται στον παραμικρό κυματισμό της κοινωνικής τρικυμίας και αναταραχής, επιβάλλεται να τους προσφέρουμε «ἐρμα», στήριγμα, βάρος ηθικό, σταθερό, αναλλοίωτο και διαχρονικό.
Είναι ανάγκη να αναστήσουμε τη χαμένη τους ελπίδα, να τους εμπνεύσουμε ιδέες και ιδανικά, στόχους και οράματα υψηλά, να κάνουμε τη ζωή τους αξιοβίωτη ξανά.
Οι νέοι μας σήμερα τα έχουν όλα, αλλά δεν έχουν τίποτα... Βυθισμένοι στη δίνη μιας πραγματικότητας εκθαμβωτικά απατηλής, αναζητούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς, στο οποίο να πιστέψουν και να στηριχτούν καί από το οποίο να εμνευστούν ώστε τον δύσκολο της καθημερινότητας αγώνα πρόθυμα ν’ αναλάβουν κι’ επιτυχώς να ν’ αγωνιστούν.
Αλλά, καθώς οι αξίες, οι ιδεολογίες και τα συστήματα τα φιλοσοφικά αποδείχτηκαν «πουκάμισ’ αδειανά», ποιός άλλος μπορεί ν’ αποτελέσει για τους νέους μας πρότυπο και οδηγό εκτός από το Χριστό;
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
