Με άλλα λόγια, διακήρυττε ότι, αν έβρισκε έξω από τη γη υπομόχλιο να στηρίξει το μοχλό του, θα μπορούσε να μετακινήσει και την ίδια τη γη.
Αυτό το «πα στω», το εκτός κόσμου υπομόχλιο, το πρόσφερε ο Χριστός! Όχι έξω, όμως, αλλά πάνω στη γη!
Υπομόχλιο, ο Σταυρός Του, μοχλός η Εκκλησία Του, το σύνολο όσων πιστεύουν στο Χριστό, τρέφονται διά των Μυστηρίων και του Λόγου Του, καθοδηγούνται από τους υπ’ Αυτού ορισθέντες ποιμένες και Τον αναγνωρίζουν ως Θεό και Σωτήρα τους.
Εάν δεν προηγούνταν τα Πάθη, ο Σταυρός και η Ανάσταση, Εκκλησία δεν θα υπήρχε, όπως αν δεν προηγούνταν η ύπνωση του Αδάμ, η Εύα από την πλευρά του δεν θα διεπλάθετο.
Μοχλός, λοιπόν, η Εκκλησία του Χριστού, που έχει τη δύναμη να μετακινήσει όχι τη γη, αλλά τον ἀνθρωπο! Να τον μετακινήσει από τη γη στον ουρανό, από το θάνατο στη ζωή, από τη δουλεία στην ελευθερία, από την αμαρτία στη σωτηρία, τον ίδιο να μεταμορφώσει, την πολύπονη του βίου του πορεία αξιοβίωτη να μεταποιήσει, και το πλοίο της ζωής του σε λιμάνι αιωνιότητας να οδηγήσει.
Συχνά, η Εκκλησία παρομοιάζεται με την κιβωτό του Νώε, διά της οποίας σώθηκαν από τον κατακλυσμό όσες ψυχές κατέφυγαν σ’ αυτήν! Αλλά, η αποστολή της Εκκλησίας είναι κατά πολύ ἀνώτερη και αποτελεσματικώτερη!
Γιατί, όπως προσφυέστατα διαπιστώνει ο ιερός Χρυσόστομος, στην κιβωτό «ο κόρακας, κόρακας μπήκε και κόρακας βγήκε. Ο λύκος, λύκος μπήκε και λύκος βγήκε! Στην Εκκλησία, όμως, μπαίνει κάποιος κοράκι και βγαίνει περιστέρι· μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο»!
Γι’ αυτό, κατά τον ιερομάρτυρα Κυπριανό, «δεν μπορεί κανείς να έχει Πατέρα το Θεό, αν δεν έχει μητέρα την Εκκλησία. Αν σώθηκε κάποιος έξω από την κιβωτό, τότε θα σωθεί και όποιος βρίσκεται εκτός Εκκλησίας»!
Βέβαια, ο Θεός μπορεί και από τις πέτρες να «εγείρη τέκνα τω Αβραάμ». Η ζωοποιός δύναμη του Πνεύματος επιπνέει σε ολη την οικουμένη. Κατά τον Γρηγόριο το Θεολόγο, «όπως πολλοί από τους δικούς μας δεν είναι μαζί μας, καθώς ο τρόπος της ζωής τους τούς αποξενώνει από την Εκκλησία, έτσι και πολλοι από τους μη Χριστιανούς είναι μαζί μας, καθώς με τον τρόπο της ζωής τους προσεγγίζουν την Εκκλησία».
Τελικά, αν στο σύγχρονο τεχνολογικό μεσαίωνα, των ηθικών, κοινωνικών και οικονομικών κρίσεων, που μας αφυδατώνει ηθικά και πνευματικά και μας αλλοτριώνει ψυχικά, μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο, αυτό οφείλεται στην Εκκλησία του Χριστού.
Γιατί, ό,τι καλό και ευγενές μπορεί να επιδείξει το ανθρώπινο γένος, στην ευεργετική της επίδραση οφείλεται.
Η Εκκλησία του Χριστού κατάργησε τη δουλεία, ανύψωσε το γάμο σε Μυστήριο, από την πλάση της έδωσε στη γυναίκα τη θέση που της αξίζει, ανακήρυξε την αξία του ανθρώπου, αποκήρυξε τη συστηματική παιδοκτονία, που ως κοινωνική ανάγκη δεχόταν ο Πλάτωνας, και την αναίσχυντη παιδοφθορία, με την οποία αμαυρώνεται το «Περί παίδων αγωγής» σύγγραμμα του Πλούταρχου, εκλέπτυνε την τέχνη, εξημέρωσε τα ήθη, εξευγένισε το οικογενειακό και πολιτειακό δίκαιο, δίδαξε την ευσπλαχνία και θεμελίωσε τις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης, πάνω στις οποίες –καυχιέται ότι-στηρίζεται ο σημερινός πολιτισμός...
Μόνο αν - πράγμα των αδυνάτων αδύνατον - χανόταν η Εκκλησία, μόνο τότε οι ποικιλώνυμοι εχθροί της θα αντιλαμβανόταν τι σημαίνει Εκκλησία....
Το ζήτημα, λοιπόν, και ο προβληματισμός μας δεν είναι το μέλλον της Εκκλησίας!
Το ερώτημα είναι αν και πότε θα θελήσουμε εμείς να πετύχουμε τη σωτηρία, μένοντας πιστοί στην Εκκλησία!....
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
