Γι’ αυτό και βασικό στοιχείο της Διονυσιακής λατρείας ήταν η «έκσταση», με την έννοια ότι ο πιστός «εξίστατο», έβγαινε από τον εαυτό του, γινόταν «έξαλλος», άλλος, και ταυτιζόταν με τους μυθικούς ακόλουθους του θεού μεταμφιεζόμενος, εξωτερικά φορώντας δέρματα και προσωπείο, και εσωτερικά αναστέλλοντας τη συμβατική καθημερινότητα με ασυγκράτητη οινοποσία.
Έστω και αν από αυτή την κατάσταση προήλθε το υψηλότερο ποιητικό είδος του ανθρώπινου πνεύματος, η τραγωδία, που έγινε η έκφραση του υπαρξιακού δράματος, της μεταφυσικής αγωνίας του προχριστιανικοῦ ανθρώπου και του προβληματισμού του για τη θέση του μέσα στην κοινωνία και τη σχέση του με το θεό, η μεταμφίεση ἐξακολουθεί ν’ αποτελεί παγανιστικό κατάλοιπο.
Αλλά, το περιεχόμενο των λέξεων Αποκριά και Καρναβάλι είναι καθαρά Χριστιανικό. Η δεύτερη, μάλιστα, αποτελεί τη Λατινική εκδοχή της πρώτης.
Απόκριες ονομάζονται οι τρεις εβδομάδες πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή, επειδή τη περίοδο αυτή, οι Χριστιανοί «απέχουν από κρέας». Ανάλογη με την ελληνική λέξη Απόκρεω, Αποκριά, είναι και η λατινική λέξη καρναβάλι (Carneval, carnavale, από τις λέξεις Carne=κρέας και Vale= χαίρε).
Ονομάζονται, επίσης, εντελώς λανθασμένα, και Τριώδιο, το οποίο, όμως, είναι λειτουργικό βιβλίο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που περιέχει τις Ιερές Ακολουθίες και τα Συναξάρια της περιόδου που μας προετοιμάζει για το Πάσχα, από τη Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου μέχρι το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου.
Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι Απόκριες, με την πραγματική σημασία του όρου, γνωρίζουν μόνοι οι Ορθόδοξοι και οι Ρωμαιοκαθολικοί Χριστιανοί, ενώ στον Προτεσταντικό κόσμο είναι άγνωστες...
Σήμερα, όμως, οι Απόκριες, μολυσμένες από το μικρόβιο του παγανισμού έχουν αποχριστιανοποιηθεί,και η συνήθεια του προσωπείου, της μάσκας έχει αλλοιωθεί και ταυτόχρονα γενικευθεί…
Παλιά, οι άνθρωποι φορούσαν τη μάσκα τις Απόκριες για να γίνουν άλλοι, για να διαφοροποιηθούν από τον καθημερινό εαυτό τους. Σήμερα, τα προσωπεία είναι καθημερινά!Γέμισε η κοινωνία μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κουκουλοφόρους… Όλοι, και όχι μόνο οι αναρχικοί και οι ληστές, κρύβονται πίσω από ένα προσωπείο, όλοι φοράνε «μάσκες», παριστάνοντας ότι είναι κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι στην πραγματικότητα, όχι όπως πραγματικά είναι, αλλ΄ όπως θα ήθελαν, αλλά δεν μπορούν, να είναι...
Κι’ αυτή η βεβαιότητα είναι που μας φοβίζει, που μας κάνει επιφυλακτικούς στις σχέσεις μας με τον άλλο, που μας περιχαρακώνει στον εαυτό μας, που μας απομονώνει από το συνάνθρωπο....
Ο σωστός Χριστιανός, όμως, δεν έχει τίποτα να κρύψει, τίποτα από τον εαυτό του να φοβηθεί! Γνωρίζει τον εαυτό του, μπορεί να βλέπει κατάματα το διπλανό του, αναγνωρίζοντάς τον ως αδελφό του, αγωνίζεται καθημερινά τις αδυναμίες και τα πάθη του να υπερβεί και, χωρίς προσωπείο, αλλ’ ως πρόσωπο με το Θεό να ταυτιστεί.
