Η πρόσφατη αδιανόητη φοιτητική τραγωδία στη Λάρισα,  έβγαλε το περισπούδαστο και σοβαροφανές προσωπείο και αποκάλυψε για μια ακόμη φορά το απάνθρωπο και στυγνό πρόσωπο των  πολυδιαφημισμένων τεχνοκρατών.

     Των ειδικών αυτών και πολυσπουδασμένων ανθρώπων, με master και διδακτορικά, που θεωρούνται ως οι μόνοι κατάλληλοι και ικανοί να δώσουν λύσεις στα πολλαπλά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες.

     Θεωρούνται μάλιστα τόσο ικανοί, αν όχι θαυματουργοί, που καλούνται και αναλαμβάνουν σε πολλές χώρες την άσκηση εξουσίας, χωρίς να έχουν τις περισσότερες φορές εκλεγεί από το λαό, που καλούνται να σώσουν, και χωρίς να έχουν την υποχρέωση να απολογηθούν ή να λογοδοτήσουν σ` αυτόν.

            Κανείς, βεβαίως, δεν μπορεί να διαφωνήσει με τη λογική της άποψης ότι ο ειδικός σε κάποιο τομέα, ο Σωκρατικός επαΐων, είναι και ο πλέον ενδεδειγμένος να συμβουλεύσει, να προτείνει, να ενεργήσει.

            Το διαπιστώνουμε και στην καθημερινότητά μας, καθώς για κάθε θέμα απευθυνόμαστε στον ειδικό, είτε αυτός είναι γιατρός, είτε νομικός, είτε τεχνίτης και τεχνικός.

            Καθώς οι γνώσεις διευρύνονται και καθημερινά πολλαπλασιάζονται, η εξειδίκευση σε ένα όσο γίνεται μικρότερο αντικείμενο γνώσης αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα ενός επιστήμονα ή ενός τεχνικού, που καλείται να ανταπεξέλθει επιτυχώς στις σύγχρονες αυξημένες απαιτήσεις ατόμων και κοινωνιών.

            Και υπό την άποψη αυτή, ειδικοί χρειάζονται και στην πολιτική, ίσως περισσότερο στην πολιτική, μια και αυτή επηρεάζει τη ζωή, το παρόν και το μέλλον όλων μας και του καθενός χωριστά...

            Ένας ακατάλληλος και ανίδεος πολιτικός δεν διαφέρει από έναν ανίδεο καπετάνιο: και οι δυό με μαθηματική βεβαιότητα θα ρίξουν το πλοίο τους στην ξέρα, συμπαρασύροντας τους επιβαίνοντες στο βυθό...

            Γι` αυτό και χρέος, ανάγκη επιβίωσης ενός λαού είναι να εκλέγει τους κατάλληλους πολιτικούς, τους ανθρώπους εκείνους, που με θυσιαστικό φρόνημα θα γίνουν υπουργοί του με το αληθινό περιεχόμενο της λέξης, δηλαδή υπηρέτες του!

            Ο Σωκράτης στην Πολιτεία του Πλάτωνα εκφράζει την άποψη ότι «για να έχεις μια καλοδιοικούμενη πόλη, θα πρέπει να κυβερνούν οι πραγματικά πλούσιοι, όχι σε χρυσάφι, αλλά σε αυτά που πρέπει ο κάθε άνθρωπος να έχει άφθονα, δηλαδή, αρετή και σοφία, Αν όμως κυβερνήσουν οι φτωχοί και στερημένοι από αυτά τα αγαθά, θα στραφούν στα αγαθά της πόλης, θεωρώντας ότι από την πόλη θα πρέπει να αρπάξουν τα αγαθά που τους λείπουν» (521Α).

            Από την άλλη, ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι υπέρτατος σκοπός της πόλης είναι η διά της αρετής κατάκτηση της εν αυταρκεία ευδαιμονίας για το σύνολο των πολιτών, διαχώρισε δε τα πολιτεύματα με κριτήριο όχι το πόσοι ασκούν την εξουσία σε μια πόλη, αλλά το αν αυτή η εξουσία ασκείται για την ευδαιμονία   του συνόλου των πολιτών  ή όχι!

            Δεν θα μπορούσαν, όμως, ποτέ να διανοηθούν, όχι μόνο οι φιλόσοφοι αλλά και οι ποιητές των τραγωδιών, ότι θα έρχονταν εποχές, που στόχος της πολιτείας και των πολιτικών δεν θα ήταν η ευδαιμονία των ανθρώπων, αλλά των αριθμών!     

            Ότι θα έρχονταν εποχές, που ο άνθρωπος σε έσχατο βαθμό θα απαξιωνόταν, η αξιοπρέπειά του θα καταρρακωνόταν, τα φυσικά του δικαιώματα κατάφωρα θα παραβιαζόταν και η ζωή του θα ευτελιζόταν και στο βωμό της ευημερίας των αριθμών από τους τεχνοκράτες πολιτικούς και κυβερνήτες του ανερυθρίαστα και αδίστακτα θα θυσιαζόταν...

            Από την Κίρκη της οικονομίας και των διαβόητων αγορών μαγεμένοι, υπολογίζουν αριθμούς, σκέφτονται με αριθμούς και, στην απόρθητη φυλακή της ατομικής τους ευημερίας και φιλοδοξίας αποκλεισμένοι, την ανθρωπιά τους έχασαν και τον παράγοντα άνθρωπος από τη σκέψη και το λεξιλόγιό τους διέγραψαν!

            Τι κι` αν νέοι άνθρωποι από το κρύο πεθαίνουν, τι κι`αν παιδιά και γέροντες λιμοκτονούν, τι κι`αν απελπισμένοι αυτοκτονούν, τι κι` αν ασθενείς, από έλειψη φαρμάκων, ψυχορραγούν, τι κι` αν οι άνεργοι πληθαίνουν και χιλιάδες οικογένειες πεινούν;

            Το μόνο που προέχει είναι η αποτελεσματικότητα! Η επίτευξη των στόχων, η μείωση των ελλειμμάτων, η ικανοποίηση των απρόσωπων αγορών της και του σαδισμού των δανειστών! 

            Κάθε φορά που ανακοινώνουν δυσβάσταχτα μέτρα, αναγνωρίζουν, και το δηλώνουν «ευθαρσώς», ότι αυτά είναι σκληρά και άδικα για τους πολίτες και την κοινωνία, αλλά δεν τους απασχολεί. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο να «βγουν τα νούμερα και οι αριθμοί!

            Ένας, μάλιστα, τεχνοκράτης γείτονος χώρας πρώην Πρωθυπουργός, και σήμερα καταποντισμένος πολιτικός, δήλωσε κάποτε ότι οι νέοι πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι θα είναι εργασιακά επισφαλείς, για να μην «πλήττονται από τη μονοτονία», που τους προσφέρει η σταθερότητα στην εργασία!

            Διαπιστώσεις πικρές, κοινότυπες ίσως, και γι`αυτό οδυνηρές... Όχι τόσο γι` αυτές καθ` εαυτές, όσο για τον συμβιβασμό, που φαίνεται να υπάρχει μ` αυτές!

            Γιατί, και έχει ειπωθεί πολλές φορές, πρώτα χάσαμε- ίσως και επειδή χάσαμε- την ανθρωπιά μας και ύστερα τα χρήματά μας.  

            Εκείνο, που μας απομένει είναι ν` ακολουθήσουμε την αντίστροφη πορεία καί “ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα....(Γ. Σεφέρης).

†  Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β' 

(Περιοδικό “ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ”, τ. 53/28.03.2013)