Ο εφετινός εορτασμός της επετείου της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας και οι αναφορές στη συμβολή και των Κληρικών στην προετοιμασία και την επιτυχία της, συνέπεσαν με την διευθέτηση του θέματος της μισθοδοσίας του Ιερού Κλήρου, καθώς, σύμφωνα με την Εισήγηση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β΄ στην Σύνοδο της Ιεραρχίας του παρελθόντος Φεβρουαρίου, «ο νόμος 4024 του 2012 ενέταξε όλους τους κληρικούς στο ενιαίο μισθολόγιο, ενώ η τροπολογία, που ψηφίστηκε από την ολομέλεια της Βουλής τον περασμένο Ιανουάριο έκλεισε καθοριστικά το θέμα της μισθοδοσίας, μεταφέροντας στον ετήσιο Προϋπολογισμό του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων τον ειδικό κωδικό μισθοδοσίας του Εφημεριακού Κλήρου, που μέχρι πρό τινος ίσχυε.»
Πρόκειται για μια σύμπτωση όχι τυχαία, αλλά πλήρη συμβολισμών και περιεχομένου, δεδομένου ότι, όπως από όλους τους ειδικούς, κοινωνιολόγους και ιστορικούς, διαπιστώνεται ότι το αντικληρικό πνεύμα, που χαρακτηρίζει και διέπει αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως από την περίοδο του Διαφωτισμού και μετέπειτα, αποτελεί στοιχείο άγνωστο για την Ελληνική σκέψη και πραγματικότητα.
Αξίζει, μάλιστα, να επισημανθεί ότι μόνο στην Ελλάδα ο Κληρικός δεν αποκαλείται «πατέρας», αλλά «μπαμπάς», και μάλιστα χαϊδευτικά «παπάς»!
Ο τίτλος αυτός είναι τίτλος απόλυτης οικειότητας, αλλά και τιμής ξεχωριστής, δεν είναι αποτέλεσμα άνωθεν ή έξωθεν επιβολής, αλλά πηγάζει από τα βάθη της αυθεντικής λαϊκής ψυχής, της μόνης που λειτουργεί ως αμερόληπτος προσώπων και καταστάσεων κριτής!
Στον παπά καταφεύγει ο λαός μας σε κάθε δύσκολη στιγμή, τον παπά νοιώθει έσχατη ελπίδα και καταφυγή, από τον παπά αναμένει ελπίδα και απαντοχή.
Στο διάβα των αιώνων και στις θύελλες των εθνικών μας περιπετειών και δοκιμασιών, όταν ο λαός μας απορφανιζόταν από τη φυσική, την πολιτική ή την πνευματική ηγεσία του, ο μόνος που έμενε κοντά του, κοινωνός στις πίκρες του και συμμέτοχος στα βάσανά του ήταν ο παπάς.
Όχι γιατί ήταν υπεράνθρωπος, ή ήρωας, ή άγιος....Ένας άνθρωπος σαν τους άλλους ήταν και είναι, με τα πάθη, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του, σάρξ εκ της σαρκός του και οστούν εκ των οστέων του.
Αυτός, όμως, ο καθημερινός άνθρωπος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, νέος ή υπέργηρος, είναι που κατόρθωσε και κατορθώνει να υπερβεί την ανθρώπινη μετριότητα και να γίνει πατέρας του ποιμνίου του, είναι που κατόρθωσε και κατορθώνει να παραμένει πάντα σταθερό σημείο αναφοράς, όταν όλα καταρρέουν και διαλύονται.
Είναι εκείνος, στον οποίο η κοινωνία βλέπει μια άλλη πρόταση ζωής και από τον οποίο περιμένει να του κρατήσει ζωντανή την ελπίδα και το όνειρο...
Ο απλός παπάς είναι σήμερα αυτός που κρατάει άπαρτες τις Θερμοπύλες της πίστης και του Ελληνισμού στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά και στα ορεινά και δυσπρόσιτα χωριά, τα οποία θα παραμένουν ζωντανά. όσο η καμπάνα συνεχίζει να χτυπά.
Ακούγονται, βέβαια, και διατυπώνονται ενστάσεις πολλές και αντιρρήσεις αρκετές, που δεν προέρχονται μόνο, ούτε πάντα από επαγγελματίες αντικληρικαλιστές, αλλά και από ανθρώπους καλής θέλησης μεν, ελλιπούς γνώσης και πληροφόρησης δε.
Επικαλούμενοι το ιδεολόγημα της Εκκλησιαστικής περιουσίας, θεωρούν τη μισθοδοσία του Κλήρου από το σε οικονομική στενότητα ευρισκόμενο Ελληνικό Κράτος πολυτέλεια περιττή και εισηγούνται να την αναλάβει η Εκκλησία, προκειμένου, κατ` αυτούς, η οικονομία να σωθεί...
Η πρόταση αυτή ούτε καινούρια είναι, ούτε και πρωτοτυπία διεκδικεί..
Μετά την Επανάσταση, μάλιστα, αυτή η λύση είχε προκριθεί και ειδικό προς τούτο Ταμείο είχε συσταθεί, με πόρους από την Εκκλησιαστική περιουσία, η οποία, όμως, δημεύθηκε, απαλλοτριώθηκε ή καταπατήθηκε, κάθε φορά που το Ελληνικό Κράτος αντιμετώπιζε δυσχέρειες, όπως η σημερινή.
Και αν θέλουμε πραγματικά η κοινωνία μας να βελτιωθεί και το χάσμα π` άνοιξ` ο σεισμός με άνθη να καλυφθεί, δεν πρέπει μόνο η μισθοδοσία του Κλήρου να διασφαλισθεί, αλλά και το μορφωτικό του επίπεδο να επιδιωχθεί.
Σε εποχές άκρως απαιτητικές, όπως η σημερινή, ο παπάς πρέπει να μορφωθεί και να επιμορφωθεί, για να μπορέσει στις ποικίλες και διαρκώς αυξανόμενες, όχι τόσο υλικές, όσο πνευματικές ανάγκες του λαού μας να ανταποκριθεί.
Γιατί, όπως εύστοχα διαπίστωσε ο π. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ., στο πρόσφατο Συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά»,
“Η μεγαλύτερη περιουσία της Εκκλησίας είναι το Ευαγγέλιο της αγάπης και της θυσίας του Χριστού, αλλά και η αγάπη του λαού της. Είναι η αγάπη που εισπράττει από τους απλούς ανθρώπους και η αλληλεγγύη που εμπνέει. Σε έναν κόσμο που μετά το «θάνατο του Θεού» ακολούθησε δυστυχώς και ο «θάνατος του πλησίον», η πίστη στον Τριαδικό Θεό αποτελεί αδαπάνητο θησαυρό. Κι ακόμη περιουσία της Εκκλησίας είναι η στενή σχέση της με το λαό και το συλλογικό του υποσυνείδητο. Οι πρωτογενείς σχέσεις των κληρικών με τους απλούς ανθρώπους σε επίπεδο ενορίας και γειτονιάς και κυρίως η παντοειδής στήριξη στα αδύναμα και απροστάτευτα μέλη της κοινωνίας είναι η μεγαλύτερη επένδυσή της. Περιουσία της Εκκλησίας είναι το κεφάλαιο της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας. Της ελπίδας που χάνεται. Και χωρίς ελπίδα η κοινωνία μας δεν μπορεί να προαχθεί, και δεν μπορεί να προοδεύσει και να αναπτυχθεί. Την ελπίδα αυτή καλείται να αναστήσει σήμερα η Εκκλησία με τον προφητικό της λόγο, την ενοποιό κοινωνική της πρακτική και τη διαύγεια της διδασκαλίας της,” φορέας και εκφραστής των οποίων είναι ο Εφημεριακός Κλήρος, ο “οδηγός της φυλής και το στήριγμά της”, κατά τον ιστορικό Δ. Κόκκινο.
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β'
(Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», Σάββατο, 6 Απριλίου 2013)
