Τό κῦμα τῶν ταχύτατων ἀλλαγῶν, πού οἱ τεχνολογικές ἐξελίξεις καί ἡ ἐπανάσταση τῆς Πληροφορικῆς ἐπέφεραν, παρέσυρε καί ἀνέτρεψε ὅ,τι μέχρι χθές θεωρούσαμε σταθερό καί ταυτόχρονα κλόνισε θεσμούς διαχρονικούς, οἱ ὁποῖοι συνιστοῦν τό ἐρειστικό σύστημα τῆς κοινωνίας καί ἐγγυῶνται τήν ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ὅπως ἡ οἰκογένεια.
Ἡ κυριαρχοῦσα γενική σύγχυση καί ἀνατροπή παραδοσιακῶν ρόλων καί κοινωνικῶν δομῶν, πού μέχρι πρό τινος θεωροῦνταν ὅτι βρίσκονται στό ἀπυρόβλητο, δημιουργεῖ στούς ἀνθρώπους ἀρνητικά συναισθήματα πικρίας, ἄρνησης καί ἀδιαφορίας, ἀμφισβήτησης, ἀνασφάλειας καί καχυποψίας.
Ὁ θεσμός τοῦ Γάμου κλονίστηκε, ἡ οἰκογενειακή ἑστία ψυχραίνεται καί ἀπίστευτα εὔκολα διαλύεται μέ τραγικά θύματα τά παιδιά, ἡ προσωπικότητα τῶν ὁποίων συνθλίβεται, διαβρώνεται καί πρόωρα σκληραίνεται.
Ἡ ἔλλειψη, ἡ δυσκολία ἔστω, ἐπικοινωνίας τῶν παιδιῶν μέ τούς γονεῖς, καθώς αὐτοί, ταλαιπωρημένοι καί καταπτοημένοι ἀπό τά καυτά καθημερινά προβλήματα, δέν ἔχουν τό χρόνο καί τή δύναμη νά πλησιάσουν τά παιδιά τους, προκαλεῖ καί στίς δύο πλευρές ἕνα ἐπώδυνο αἴσθημα μοναξιᾶς.
Οἱ νέοι ἄνθρωποι, ἐμποτισμένοι ἀπό τίς ἀρνητικές ἐμπειρίες τῆς οἰκογένειας, στήν ὁποία μεγάλωσαν, ἀνώριμοι καί ἄπειροι, χωρίς ὑπομονή, κατανόηση, ἀγάπη καί ἀνοχή-μιά καί δέν τούς πρόσφερε τέτοια βιώματα-ἀδύναμοι ψυχολογικά καί ἠθικά νά σηκώσουν τή μεγάλη εὐθύνη τῆς κοινῆς συμβίωσης καί τῆς ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν, γίνονται νευρικοί, ἐριστικοί, δύστροποι. Διαπιστώνουν ὅτι ἡ εὐτυχία μέσα στό Γάμο εἶναι ἕνα ἄπιαστο ὄνειρο, καί.... παίρνουν καί αὐτοί διαζύγιο.
Ἀκριβῶς, αὐτή ἡ κατακόρυφη αὔξηση τῶν διαζυγίων δείχνει πώς ἡ πίστη στήν οἰκογένεια ἔχει ἀμβλυνθεῖ καί πώς οἱ περισσότεροι γάμοι σήμερα δέν στηρίζονται στήν ἐμπιστοσύνη, τήν ἐκτίμηση καί τήν ἀγάπη.
Στά ὀδυνηρἀ, ὅμως, προβλήματα καί δυσχέρειες τῆς σύγχρονης πραγματικότητας, μέ τήν ἐφιαλτικά καλπάζουσα ἀνεργία καί τήν οἰκονομική δυσπραγία, ἡ ἀνασύνταξη καί στήριξη τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας παρουσιάζεται ὡς ἐπιτακτική, ζωτική ἀνάγκη καί προϋπόθεση γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ἀτομικῶν καί συλλογικῶν ἀδιεξόδων, θέμα, τό ὁποῖο ἀπασχόλησε καί τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,κατά τήν πρόσφατη τακτική Σύνοδό Της.
Γιατί, μποροῦμε νά ἐλπίζουμε σέ ἕνα καλύτερο αὔριο, σέ ἕνα μέλλον ἀξιοβίωτο γιά τίς ἑπόμενες γενιές, μποροῦμε νά ὁραματιζόμαστε μιά καλύτερη κοινωνία, μόνο ἄν ἡ ἀλλαγή ξεκινήσει μέσα ἀπό τήν οἰκογένεια.
Ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά ἀλλάξουμε τό σήμερα, θεραπεύοντας τίς πληγές του, ἄς φτιάξουμε τό αὔριο, δημιουργώντας ὑγιεῖς ἀνθρώπους, μέσα ἀπό ὑγιεῖς οἰκογένειες, πού τις διέπει ἡ ἀγάπη καί ὁ ἀλληλοσεβασμός.
Μπορεῖ ἡ οἰκογένεια νά ἔχασε πολλές ἀπό τίς παραδοσιακές της λειτουργίες, μπορεῖ ἡ δομή της νά ἄλλαξε ριζικά, ἡ ἀποστολή της, ὅμως, γίνεται σημαντικώτερη, γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο:νά φυτέψει βαθειά στήν ψυχή τῶν νέων ἀνθρώπων αὐτό πού χρειάζεται σήμερα ἡ καταπονημένη ἀπό τήν ὑλοφροσύνη καί τόν ἐγωισμό ἀνθρωπότητα, τήν ἀγάπη, ἀφοῦ πρῶτα μεταβληθεῖ ἡ ἴδια σέ μιά κοινωνία ἀγάπης.
Ἀλλά, ἡ ἀγάπη εἶναι συνώνυμη τῆς θυσίας.Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἐπιτυγχάνεται μέ ἄσκηση, χρειάζεται μόχθος καί ἀγώνας πολύς γιά νά διέλθει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν χώρα τῆς ἐπιβίωσης στή χώρα τῆς ὄντως ζωῆς.
Γιατί, ἀγάπη εἶναι ἡ ἑκούσια παραίτηση τοῦ ἐγώ χάριν τοῦ σύ, νά στοιχηματίζεις πρῶτος ἐσύ στήν ἐλπίδα τῆς ἀλλαγῆς καί τῆς μεταμόρφωσης.
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
(Περιοδικό “ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, Οκτώβριος 2013)
