Καθώς ολοκληρώθηκε η διαδικασία των αυτοδιοικητικών και Ευρωβουλευτικών εκλογών, όλοι, κόμματα, παρατάξεις, υποψήφιοι, κάνουν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ταμείο», υπολογίζουν τα κέρδη και τις απώλειες, βγάζουν τα συμπεράσματά τους και σχεδιάζουν τις επόμενες κινήσεις τους…
Και όχι μόνο σε πολιτικό ή παραταξιακό επίπεδο, αλλά και σε ατομικό.
Δεδομένου ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές, όσο είναι δυνατόν, εξακολουθούν να προσφέρουν μια γεύση άμεσης δημοκρατίας, αφού όλοι οι συμμετέχοντες στη συγκεκριμένη διαδικασία γνωρίζονται προσωπικά , δίνεται η δυνατότητα στους εκλογείς να επιλέγουν συνειδητά τον κατά την άποψή τους ικανώτερο να τους εκπροσωπήσει στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, χωρίς να αποκλείονται, φυσικά, και οι προσωπικές συμπάθειες, αντιπάθειες ή υποχρεώσεις, ως κριτήρια επιλογής, ή έστω επηρεασμού της.
Αλλά το σημείο αυτό αποτελεί ταυτόχρονα και τη λυδία λίθο των ανθρωπίνων σχέσεων, που αποκαλύπτει την ειλικρίνεια και την ποιότητά τους, ενώ συχνά φέρνει στην επιφάνεια το κορυφαίο ανθρώπινο ελάττωμα, την, κατά τον Ξενοφώντα, «μεγίστη επί πάντα τα αισχρά ηγεμόνα(=οδηγό), την αχαριστία», μια κακία, για την οποία δύσκολο είναι να βρεθεί άλλοθι ή δικαιολογία.
Και πώς θα μπορούσε να βρεθεί, καθώς ο αχάριστος προχωρά συνήθως και ένα βήμα χαμηλότερα από την αγνωμοισύνη: ανταποδίδει την προσγενομένη σ’ αυτόν ευεργεσία με εμπάθεια και χαιρεκακία.
Καθώς η αχαριστία χαρακτηρίζει ανθρώπους μικρόψυχους, στεγνούς από αισθήματα, αδίστακτους και κυνικούς, ναρκοθετεί τα θεμέλια της κοινωνίας και απειλεί την κοινωνική συνοχή.
Ο αχάριστος, αποβλέποντας εγωιστικά στο προσωπικό του και μόνο συμφέρον, δεν πιστεύει σε τίποτα, παρά μόνο στην προσωπική του ανέλιξη, στο βωμό της οποίας θυσιάζει κάθε αρχή, κάθε αξία και κάθε συναίσθημα.
Έτσι, όμως, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται ολοένα και πιο επιφανειακές, κυριαρχεί η επιφύλαξη και η καχυποψία και επιτείνεται η εσωτερική μοναξιά, που μολύνει το σώμα της κοινωνίας και ναρκοθετεί κάθε ιδέα, σκέψη και προσπάθεια συνεργασίας.
Η αχαριστία, κατά ταύτα, υπερβαίνει τα όρια της προσωπικής σφαίρας και δεν γνωρίζει φραγμούς. Μπορεί να εκδηλώνεται προς τους γονείς, που μας γέννησαν, τους δασκάλους, που μας μόρφωσαν, την πολιτεία, που μας ανέθρεψε, ακόμα και προς το Θεό, που μας έσωσε….
Μπορεί, βέβαια, ο Πλούταρχος να έγραψε ότι «η αχαριστία προς τους μεγάλους άνδρες είναι δείγμα μεγάλων λαών», η εκδήλωσή της, όμως, μπορεί να αποτελέσει και την αρχή μεγάλων δεινών.
Αρκεί να θυμηθούμε πώς «πληρώθηκε» η αχαριστία του μεγάλου Ελληνικού Λαού προς το μεγάλο πολιτικό, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μετά τις εκλογές του 1920….
Και ενώ για όλα τα αδικήματα και τις αντικοινωνικές συμπεριφορές έχουν θεσπισθεί ποινές, για την αχαριστία δεν προβλέπεται καμμία από την ποινική δικονομία.
Μαρτυρείται, βέβαια, στο αρχαίο Αττικό δίκαιο «αχαριστίας δίκη», αλλά αυτή περιοριζόταν μόνο στην περίπτωση που ένα παιδί κακοποιήσει τους γονείς του.
Έτσι αν κάποτε ο αχάριστος τιμωρηθεί, θα είναι μόνο στο μεγάλο ηθικό δικαστήριο της ζωής…
Φαινομενικά ατιμώρητος και νομικά ασύδοτος επικεντρώνει κάθε προσπάθειά του στο χωρίς φραγμούς κυνήγι της επιτυχίας.
Εδώ, όμως, βρίσκεται και η τιμωρία του. Νομίζει ότι, απομακρύνοντας τους ανθρώπους, που τον ευεργέτησαν, τόσο πιο ελεύθερος και πιο ανάλαφρος γίνεται στο πέταγμά του. Δεν καταλαβαίνει, όμως, ότι πετώντας από πάνω του κάθε άνθρωπο, που τον ευεργέτησε, τόσο πιο βαρύς γίνεται και τόσο πιο πολύ βουλιάζει στο τέλμα της μοναξιάς και της ανυποληψίας, από το οποίο μπορεί να βγει μόνο αν απλώσει προς τον συνάνθρωπό του ειλικρινά και απροσποίητα χέρι συνεργασίας!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
(Εφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, Σάββατο, 31 Μαῒου 2014)
