Η διοργάνωση του "Παγκόσμιου Κύπελλου Ποδοσφαίρου", ή κατά την ισπανική του εκδοχή "Μουντιάλ" κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς να αφήνει κανένα αδιάφορο, ακόμα και τον πιο άσχετο περί το μαζικό αυτό άθλημα.
Παρ` όλο που πρόκειται απλά για ένα αθλητικό γεγονός, χωρίς καμμία ουσιαστικά επίπτωση στους λαούς και τις κοινωνίες, εν τούτοις κατά το διάστημα της διεξαγωγής του επικεντρώνει το ενδιαφέρον όλων, πολιτών και πολιτικών.Έγινε το υπ` αριθμόν ένα ομαδικό παιχνίδι, τόσο έντονα διεκδικητικό, που ταυτίστηκε διεθνώς με την επιτυχημένη πορεία μιας χώρας
Έτσι, βλέπουμε πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι, παρά το βεβαρυμένο πρόγραμμά τους, σπεύδουν να παρακολουθήσουν τον αγώνα της εθνικής ομάδας του Κράτους τους, η νίκη της οποίας, και πολύ περισσότερο η κατάκτηση του παγκοσμίου Πρωταθλήματος, θεωρείται και πανηγυρίζεται ως εθνικός θρίαμβος και αντίστοιχα η ήττα βιώνεται ως αποτυχία...
Στην εποχή, βέβαια, του θριάμβου της Παγκοσμιοποίησης, της παγκυριαρχίας των υπερεθνικών Οργανισμών, της προπαγάνδας κατά των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και υπέρ της “πολτοποιήσεως” των Εθνών και των Λαών, τέτοιες αντιδράσεις και τόσο μεγάλο και γενικό ενδιαφέρον για τη νίκη, την πρόκριση ή τη διάκριση μιας εθνικής ομάδας, αποδεικνύει ότι η έννοια της εθνικής ταυτότητας παραμένει ισχυρή στη συλλογική συνείδηση των λαών, παρά τις όσες και όποιες περί του αντιθέτου προσπάθειες των θιασωτών της αφομοίωσης και, εν τέλει, της εξαφάνισης Εθνών, Παραδόσεων και Πολιτισμών.
Ίσως γιατί το ποδόσφαιρο, εκτός του ότι αποτελεί συνδυασμό ατομικών επιδόσεων με ομαδικό συντονισμό και τελεσφόρο στρατηγική, είναι ταυτόχρονα και συνδυασμός σκληρότητας, αντοχής και τεχνικής, ένα αντρικό, σκληρό και συχνά βίαιο αγώνισμα, μια άλλη μορφή ανταγωνισμού, ένα είδος πολέμου, μια αλληγορία του πολέμου ή της μάχης για τη ζωή.
Επ` αυτού είναι ενδεικτική η ποδοσφαιρική γλώσσα, που χρησιμοποιεί πολεμικούς όρους, όπως «επίθεση», «άμυνα», «αντεπίθεση», «συντριβή»...
Ενός “πολέμου” σε τοπικό, εθνικό, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, στο γήπεδο του οποίου κάθε κοινωνική οντότητα επιδιώκει τη διάκριση και τη νίκη!
Και έτσι το Παγκόσμιο Κύπελλο μετατρέπεται σε ένα θέατρο “παγκοσμίου πολέμου”, όπου κάθε χώρα αναζητεί και επιδιώκει την αυτοεπιβεβαίωσή της....
Από την άλλη, και ίσως εξ αιτίας των διαπιστώσεων αυτών, το ποδόσφαιρο αφ` ενός μεν εμπορευματοποιείται, με όλα όσα τούτο συνεπάγεται αυτό, και αφ` ετέρου προσφέρει μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης φανατισμού και βίας, υπό τη μορφή του «χουλιγκανισμού», αλλά και ακραίου, ενίοτε εθνικισμού.
Το καθ` ημάς, η κατά γενική ομολογία επιτυχής πορεία της Εθνικής μας Ομάδας Ποδοσφαίρου στο εφετινό Μουντιάλ ενθουσίασε τη συντριπτική πλειονοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι πανηγύρισαν τις νίκες και τις προκρίσεις της και βγήκαν στους δρόμους ζητωκραυγάζοντας για τις επιτυχίες της, σε μια μορφή σπάνιας εθνικής έξαρσης.
Αυτή ακριβώς η Πανελλήνια έξαρση, για ένα γεγονός, που δεν πρόκειται σε τίποτα να αλλάξει τις δεδομένες και ως επί το πολύ ζοφερές συνθήκες της ατομικής μας καθημερινότητας και της Εθνικής μας πορείας, δεν μπορεί να κατανοηθεί, παρά μόνο αν εξετασθεί ως εκδήλωση του επί δεκαετίες καταπιεσμένου και κατασυκοφαντημένου πατριωτισμού, ο οποίος βρήκε το συγκεκριμένο, παγκόσμιας εμβέλειας αθλητικό γεγονός αφορμή και κάλυψη να ξεσπάσει, χωρίς, ως μορφή εθνικισμού να κατηγορηθεί.
Όπως, πάντως, και με όποια μορφή ή αφορμή εκδηλώθηκε ο πατριωτισμός των Ελλήνων, τις μέρες αυτές, αλλά και πριν 10 χρόνια με την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, ή με την πρωτιά στον αμφιλεγόμενο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, ή και με την επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν χάνει την αξία και το βαθύτερο περιεχόμενό του!
Οι πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί του Έθνους μας πρέπει να εγκύψουν σοβαρά σ` αυτό το φαινόμενο και να προβληματιστούν ιδιαίτερα!
Παρά τη δεινή θέση στην οποία η Πατρίδα μας βρίσκεται, όχι χωρίς τη συνενοχή όλων μας, παρά την ταπείνωση, που ως Έλληνες αισθανόμεθα για τη σημερινή θέση και κατάσταση της Χώρας μας, παρά τα μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα, που αντιμετωπίζουμε, παρά την απογοὴτευσή μας για πρόσωπα και θεσμούς, οι Έλληνες αγαπάμε την Πατρίδα μας, είμαστε περήφανοι γι` αυτήν και έτοιμοι να ξεχάσουμε τα πάντα, όταν τη βλέπουμε και προκειμένου να την δούμε να διακρίνεται....
Εκείνο, που τώρα, περισσότερο από ποτέ, προέχει, είναι ο πατριωτισμός να αποτελέσει μόνιμο και σταθερό στοιχείο της εθνικής παιδευτικής και πολιτιστικής στοχοθεσίας.
Τώρα που η ζωή επανήλθε στους σκληρούς ρυθμούς της,το δίδαγμα είναι πικρό αλλά αναγκαίο!
Ποτέ μία χώρα δεν ανέκαμψε από τον όποιο θρίαμβό της στο ποδόσφαιρο.Η Εθνική ομοψυχία δεν μετριέται με «γκολ», πηγάζει από την ενδόμυχη επιθυμία μας, να αντιμετωπίσουμε τα κρίσιμα και δυσεπίλυτα προβλήματα, που ανέκυψαν ενώπιόν μας, με θάρρος και σύνεση.
Ας γίνει η πατρίδα μας ένα «πελώριο Γήπεδο» ομοψυχίας όπου το σύνθημα θα είναι να εργασθούμε όλοι μαζί, σε ένα άλλο Μουντιάλ, όπου ο κάθε Έλληνας θα αγωνίζεται ως μέλος της Πανεθνικής Ομάδας για να κερδίσει η Ελλάδα το παγκόσμιο Κύπελλο της ανάπτυξης, της προόδου και της ευημερίας!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β'
(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, ΣΑΒΒΑΤΟ, 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014)
