Όσο και αν η ζωή μας απομακρύνθηκε από τη φύση, όσο κι΄ αν ο αστικός τρόπος ζωής μας αποξένωσε από το φυσικό μας περιβάλλον, όσο κι’ αν η περίφημη «κλιματική αλλαγή» επηρεάζει τον καιρό και τον κύκλο των εποχών, η άνοιξη πάντα θα βρίσκει τρόπους και μέσα για να μας προσκαλεί στο πανηγύρι της ζωής, της ελπίδας, της Ανάστασης!
Τα χρώματα και τ’ αρώματα των λουλουδιών στολίζουν τον πράσινο καμβά πεδιάδων και πλαγιών, όπου οι θαμμένοι σπόροι έσπασαν τα δεσμά του περιβλήματός τους…
Ακόμα και στα πεζοδρόμια των πολύβουων λεωφόρων και οδών, στα παρτέρια των πάρκων, στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, ο αθόρυβος ήχος της άνοιξης δίνει ένα ηχηρό και πολύχρωμο «παρών», χρωματίζοντας τη «γκρίζα» καθημερινότητά μας και θυμίζοντάς μας ότι νικητής είναι πάντα η ζωή!
Καθώς η ζωή βασίζεται και ρυθμίζεται από τους δικούς της ρυθμούς και τους νόμους τους θεϊκούς, κινείται πέρα και πάνω από ανθρώπινες καταστάσεις και σκοπιμότητες, η άνοιξη έρχεται και θα έρχεται πάντα, χωρίς να υπολογίζει πολέμους, οικονομικές κρίσεις, πτωχεύσεις ή άλλες καταστροφές, γιατί, ακριβώς, είναι μια έκφραση, ή μάλλον η έκφραση της Χάρης του Θεού στον αποτυχημένο και γι’ αυτό απελπισμένο άνθρωπο.
Άλλωστε, η παγκόσμια διαχρονική συγχορδία των ύμνων προς την Άνοιξη, μια εποχή, που ταυτίζεται με την ετήσια αναγέννηση της φύσης, συμβολίζει - πάντοτε συμβόλιζε - τη δίψα για ανανέωση, για επανάσταση και αλλαγή, την νίκη του φωτός έναντι του ποικιλώνυμου σκότους, αλλά και την πανανθρώπινη δίψα και ελπίδα για ανανέωση, για ανάταση και ανάσταση του πεπτωκότος κόσμου και ανθρώπου.
Ἀνοιξη ήταν όταν ο λαός του Ισραήλ διάβαινε από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία της Γης της Επαγγελίας, γιορτάζοντας έκτοτε το πρώτο Πάσχα, θυσιάζοντας αμνούς στο Θεό-Σωτήρα του…
Άνοιξη ήταν και όταν ο νέος Ισραήλ, το ανθρώπινο Γένος, διάβαινε από τη σκλαβιά του θανάτου στην ελευθερία της όντως Ζωής, με τη Θυσία του Αμνού του Θεού επί του ξύλου του Σταυρού και την επακολουθήσασα Ανάστασή Του!
Η Ανάσταση του Χριστού, όχι συμβολικά,πλέον, αλλά κυριολεκτικά, σηματοδοτεί τη νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο, όπως ακριβώς ο σπόρος του σταριού, που «όταν σαπίσει μέσα στη γη φέρει καρπό πολύ» (Ιωάν.ιβ', 24).
Έτσι, μέσα και από τις διεργασίες της Άνοιξης, στον αέναο κύκλο των εποχών, ο Θεός προσφέρει ένα διαρκές μήνυμα ελπίδας στον νεκρό από το χειμώνα της απελπισίας άνθρωπο.
Άνοιξη και Ανάσταση είναι, κατά ταύτα, έννοιες ταυτόσημες. Δεν μπορούμε να δεχθούμε τη μία και να απορρίψουμε την άλλη…. Δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε την Άνοιξη και να αμφισβητούμε την Ανάσταση!
Μόνο αν απορρίψουμε αυτή την αντίφαση, θα αποκτήσουμε τη δύναμη να υπερβαίνουμε τη σκληρότητα και τα αδιέξοδα της ζωής, όχι αποφεύγοντάς τα, αλλά αντιμετωπίζοντάς τα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, με ελπίδα, καρτερία, υπομονή και σθένος ψυχής, προσβλέποντας και αγωνιζόμενοι για την ανάσταση των αξιών που δικαιώνουν την ύπαρξη του ανθρώπου, που αντιπαλεύουν τη δυστυχία και την απόγνωση και που θυσίες αιώνων τις κρατούν πάντα ζωντανές και επίκαιρες, καταφυγή των καταφρονεμένων και ταπεινών.
Ιδιαίτερα τώρα, που για μια ακόμα φορά διαπιστώσαμε πικρά ότι «δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί», επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε και ότι δεν υπάρχει ανάσταση δίχως τον πόνο. Δεν υπάρχει Άνοιξη, δίχως το χειμώνα.
Η Ανάσταση, ως προσωπικό γεγονός ελευθερίας, αναπόφευκτα μας οδηγεί σε μια πορεία ελευθερίας από τα δεσμά παθών και αναγκών και αποτελεί σημείο εκκίνησης για την ατομική και κοινωνική μας απελευθέρωση από την αμαρτία.
Και τούτο, διότι η αμαρτία, που εκκινεί και πηγάζει πάντα από τον ανθρώπινο εγωισµό, βιώνεται ως ένα κοινωνικό, ιστορικό γεγονός, ως απουσία αδελφοσύνης και αγάπης στις σχέσεις ανάµεσα στους ανθρώπους, ως ρήξη φιλίας µε τον Θεό και µε τους άλλους ανθρώπους και κορυφώνεται ως ένα εσωτερικό προσωπικό ρήγµα, που εντάσσει τη ζωή μας σε ένα διαρκή χειμώνα μοναξιάς και απελπισίας, εθνικής και κοινωνικής απορρύθμισης και πολλαπλής χρεοκοπίας.
Τούτη η άνοιξη, που ήλθε και φέτος ακάθεκτη, αδιαφορώντας για την επιπολάζουσα αμαρτία, ας επανεύρει, επιτέλους τη σύνδεσή της με την Ανάσταση, όχι τη συμβολική των μύθων, αλλά την υπαρξιακή της Αλήθειας, στο Πρόσωπο του Αναστημένου Θεανθρώπου, ο θάνατος του Οποίου δεν επήλθε ύστερα από θεϊκές αντιζηλίες, αλλά από Θεϊκή Αγάπη!
Καθώς καθημερινά καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό των άφρονων επιλογών μας, είναι ώρα-χθες, ίσως, ήταν νωρίς, αύριο, όμως, θα είναι αργά!- να δούμε την αλήθεια κατάματα, να αποδεχθούμε τα λάθη μας και να διδαχθούμε απ’ αυτά, αξιολογώντας τις πραγματικές δυνατότητες μας, αποφασίζοντας ορθολογικά για το μέλλον μας, αναλαμβάνοντας το ιστορικό μας χρέος να σταθούμε στα πόδια μας και να αγωνιστούμε για την Άνοιξη των Παιδιών μας!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β'
(Εφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, Σάββατο, 9 Μαῒου 2015)